Kodeks pracy rozróżnia sposoby rozwiązania stosunku pracy w zależności od sposobu nawiązania stosunku pracy i powodu jej zakończenia między pracownikiem a pracodawca.
Biorąc pod lupę ten podział można zaznaczyć, że stosunek pracy może być rozwiązany na skutek rozwiązania umowy za porozumieniem stron, z zachowaniem okresu wypowiedzenia , oświadczenie woli jednej ze stron bez zachowanego okresu wypowiedzenia, z upływem czasu na jaki była umowa zawarta, z dniem zakończenia pracy, dla jakiej wykonania zawarto umowę. Umowa o prace na okres próbny ustaje z dniem upływu terminu na jaki ja zawarto, a wcześniej rozwiązana może być za wypowiedzeniem.
Wypowiedzenie
Oświadczenie w tej sprawie każdej ze stron należy zawrzeć na piśmie. Jeśli nie zostaje zachowany okres wypowiedzenia wynikający z przepisów (art. 52 k.p) zachodzić musza przesłanki, m.in. ciężkie naruszenie przez pracownika obowiązków pracowniczych, popełnienie przestępstwa w trakcie trwania umowy, utraty uprawnień niezbędnych do wykonywania danej pracy, w przypadku nieusprawiedliwionej nieobecności pracownika dłuższej niż 1 miesiąc. Pracownik nie musi zachować okresu wypowiedzenia, jeśli np. zaświadczeniem lekarskim udokumentuje, że nie może wykonywać pracy na danym stanowisku bez uszczerbku na zdrowiu a pracodawca nie przeniesie go do innej pracy, jaka mógłby świadczyć.
Inne formy rozwiązania stosunku pracy
Stosunek pracy nawiązany inaczej, niż w oparciu o umowę o prace może zostać rozwiązany w innej formie. W przypadku powołania to odwołanie, z wyboru – to wygaśnięcie mandatu, mianowanie, spółdzielcza umowa o prace na wniosek albo np. przez wykluczenie członka spółdzielni itp.